Louis Theroux - Medicated Kids
Louis Theroux - Medicated Kids
58 minuten | |
Engels | |
Jaar | (2010 - heden) |
Regisseur | Danny Horan |
---|---|
Presentatie | Louis Theroux |
Genres | documentaire |
Wat is Louis Theroux - Medicated Kids?
Louis Theroux onderzoekt waarom zo veel Amerikaanse kinderen zo veel medicijnen krijgen. Is er iets mis met ze, of vooral met hun omgeving?
Steeds meer Amerikaanse kinderen krijgen allerlei psychiatrische diagnosen. Maar hoe goed is het onderscheid tussen een bijzondere persoonlijkheid en een echte stoornis eigenlijk te maken? Louis Theroux gaat naar de psychiatrische kliniek van de Universiteit van Pittsburgh om daar achter te komen.
Hij ontmoet ouders van enkele van de vierduizend kinderen die daar behandeld worden. Sommige hebben het label ADHD, andere OCD (obsessief-compulsieve stoornis, dwangmatige gedachten en -gedrag dus) en weer andere hebben te horen gekregen dat ze bipolair zijn, een stoornis die gepaard gaat met heftige stemmingswisselingen. Zoals een normale kleuter, zeg maar.
Voor veel van deze kinderen betekent de diagnose dat ze dagelijks pillen moeten slikken die ingrijpen op hun hersenen. Louis ontmoet bijvoorbeeld Kaylee, die voor het eerst in maanden probeert de dag door te komen zonder haar dagelijkse dosis adderol. En de zesjarige Jack, die antidepressiva moet slikken om hem te helpen met zijn dwanggedachten om te gaan. En Hugh, een jongen van tien met allerlei diagnoses, waaronder het syndroom van Asperger en een bipolaire stoornis.
In een periode van twee weken bezoekt Louis deze kinderen en hun ouders thuis, en probeert hij erachter te komen hoe moeilijk deze kinderen in de omgang zijn. Hij maakt driftbuien en andere emotionele uitschieters mee, maar het is niet altijd duidelijk of de kinderen nu geestelijk ziek zijn of zich gewoon lastig gedragen - als daar al een helder onderscheid tussen mogelijk is.
Louis probeert te achterhalen in hoeverre de vraag om behandeling, door ouders die duidelijk van hun kinderen houden, gedreven wordt door ongegronde angsten van diezelfde ouders, en in hoeverre er sprake is van echte stoornissen. Hij vraagt zich hardop af of de samenleving zo verslaafd is geraakt aan het voorschrijven van medicijnen dat gedrag dat eens normaal zou worden gevonden, nu aanleiding is geworden voor een diagnose en vervolgens medicatie.